شعری از ماریا نقیب‌زاده

فصلنامۀ بین‌المللی ماه‌گرفتگی
نشریۀ مطالعاتی- انتقادیِ
سال اول/ شمارۀ سوم و چهارم

بخش شعر

✍شعری از ماریا نقیب‌زاده

دهان می‌گشایم
از پلک‌هایم سپیده می‌دمد،
کمی زمان
تا دشت‌های خشکیدۀ تنم
خشکسالی این جغرافیا را
باور کنند.
ابرها سترون‌اند
و رؤیای خیزش دریاها
خواب ماهیان را
آشفته می‌سازد
چگونه بنویسم؟
وقتی چشم‌بند به چهره دارم
و از دردی تاریخی
به خویش می‌پیچم
قلم را پرتاب می‌کنم!
واژه‌ها به لکنت دستانم
تمکین نمی‌کنند.
پنجره‌ها در هم تنیده‌اند
و از پرواز پرندگان مهاجر
خبر نمی‌آرند.
به دوردست‌ها خیره مانده‌ام
مجاب ردپایی
که دور شد و دیگر
باز نیامد.