شنبه‌ها با شعر

اشعار منتخب
به کوشش دبیر شعر سمیه جلالی

شعری از سمیه امینی‌راد

افروخته شود صبح لای سطوح عریان کلمه
وُ خنیاگری گنجشگ لای لایه‌های نازکِ نای
کلمه بروید از ریزش شانه
شهد تو باشی
و ادامه تو
کلمه تو
برویانی از دو کتف انگور
عصبِ شراب را
هم جام تو
هم شراب تو
طلوع کند نان در برشِ نازک روز
که دلالت دارد به تلألؤ نور در تاریکی
خورشید ای شبِ مجلل!
در گرم‌ترین خطوط ران
با نورهای موازی در سایه‌های عمود بایست
*«اگرچه نور تو عاریتی است، اما هم به نور موصوفی و یک جانبت با روز و یک جانبت با شب، سرخ نمایی.»

ای هلالِ ممکن ماه!
شب از تو باریک شود
روشن بشود و بروید
ستاره از درزها
نورهای آویزان از دیوارهای ممنوعه، مرزها، از دوربین های مداربسته
با من بگو!
تابوت روز را
بر شانه‌ی کدامین شب بگذاریم؟
به ما که به رنج مشوش ماه مشکوک‌ایم
به ما که در شراب خونی تهران مرده‌ایم
با من بگو!
کدامین کشته از شب‌ایم؟
که ما به ماهِ وطن مشکوک است

*عقل سرخ، سهروردی.

سمیهامینیراد 

اشعارمنتخبدر_سایت

سمیه_جلالی

شنبههایشعر

فصلنامهمطالعاتیانتقادیماهگرفتگی

خانهجهانیماه_گرفتگان