شنبه‌ها با شعر

اشعار منتخب
به کوشش دبیر شعر سمیه جلالی

شعری از مهری رحمانی

عصرِ زوالِ لغزنده ی یک « من » در کلماتِ فیکسِ هزار « من » زبان به مِن مِن می افتد .. ردّ نعلینِ کفتار بر گفتارِ بوق یوغی بر پیشانیِ مخلوقِ بی خلق ، انحرافِ رودهای تمدن ترَک ترَک ناگهانیِ آب در وراجیِ خشک ، مستیِ نابِ هشیاری ( دموکراسیِ بسیار ، کم آورده) عشق هایِ عقب مانده از پیش کوسه های مالخوارِ تهوع و ما ارفه های ناگزیر پشت به آدمهای یک بار مصرفِ پیشرو … درپوشِ فاضلاب فاضل آبِ درپوش ، پسماندهای پیشرفته به پسرفته ها .. اخ لاقِ بی مو ، قجریاتِ مخنسِ عشرتکده ی جوار ، سنگی در فنجانِ خانه … گورهای خفته در پنهانِ من دار دار بیدار در زنانِ ابریشم که جاده را می شکافند بر شاهرگِ بی غیرتِ عصر … تاریکی  ستاره های خورده را بالا می آورد امیدی نهفته در تضادها ، پیوند خورده ها با هم شلیک می کنند … و حالا شب است و شب بهترین قسمت روز بازمانده ای برای قطع آلتِ رگبار … لابد ماه خنجرِ ابرو می کشد بر پلنگِ آشق … گفتم که رهرو است این …

مهری_رحمانی

فرا_سپید

اشعارمنتخبدر_سایت

سمیه_جلالی

شنبههایشعر

فصلنامهمطالعاتیانتقادیماهگرفتگی

خانهجهانیماه_گرفتگان