ترجمه شعری از لوکمان (لقمان) بایباراس

ترجمة شعری از لوکمان (لقمان) بایباراس

فریاد ناصری

شاعر ونویسنده

صاحب‌امتیاز و مدیر نشر حکمت کلمه

استاد دانشگاه و مدرس

لوکمان بایباراس (Lokman Baybars)، نویسنده، شاعر و مشاور هنری، در سال 1982 م در قونیه به دنیا آمده است و در چند دانشگاه تحصیل کرده است. از او دو رمان با نام‌های گیسوان را پس بدهید و ایستگاه داستان منتشر شده است. لوکمان در ازمیر زندگی می‌کند و هم‌زمان با چند مجلة ادبی و هنری همکاری دارد.

gün hesabı

o, sabahları iki kere uyanır,
ilkin rüyasından
bir de kendinden.

namaza durur elleri.

saçlarını
            uzun
                   uzun
                          tarar
açar perdeyi, şehrine bakar.

yola düşer. sarıdır yürüyüşü,
çocuklar, kediler ve gökyüzü
           akar
                 gider
                        gözlerinden.

yine namaza durur elleri.

gençler toplanır etrafında
çünkü güzel ve gariptir,
tartılmış harflerle doludur cepleri.

namaza gitmiştir, bekleyin.

gelmezse de yıkılmaz dünya
ama ondan kalan boşluğu
kimler doldursun?..
kim bilir?..

yağmur oldu, karşıtı toprağa
            belki de
                       ekmektir
                                    bölünmek
                                                  üzeredir
bir babanın elinde.

gün batar, denizi hatırlar
karlı ovalar ve bandırma.
kalkar bir şiir koyar, demlenir
çayını içer…. sonra sigara.

seccadesinde
fısıldar,
“belki de
bazı insanlar
sadece gölgedir.”

gelince anlatır, dinleyin şiirlerini
ufacık ufacık büyüyen bir dünya
anlaşılır olur.

sonra yine durur namaza.

o geceleri
        iki kere gider,
                            ilkin rüyasına
                                                bir de
                                                        kendine.

حساب روز

او صبح‌ها دو بار بیدار می‌شود

نخست از رویایش

بعد از خودش

دست‌هایش به نماز مشغول می‌شوند

موهایش را

             بلند

                 بلند

                      شانه می‌کند

پرده را کنار می‌زند و نگاه می‌کند به شهرش.

به راه می‌افتد و رفتنش زرد است

بچه‌ها، گربه‌ها و آسمان

                از چشم‌هایش

                               سُر می‌خورند و

                                                      می‌روند.

دوباره دست‌هایش به نماز مشغول می‌شوند.

اگر هم نیاید، دنیا از کارش نمی‌افتد

اما جای خالی او را

چه کسانی پر می‌کنند؟

کسی نمی‌داند؟

باران شد، با خاک آمیخت

شاید هم

        نانی

                  در حال قسمت شدن

به دست‌های پدری.

آفتاب غروب می‌کند و دریا را به یاد می‌آورد

دشت‌های برفی و شیب‌.

بلند می‌شود، می‌گذارد شعری دم بکشد

چایش را می‌خورد… بعد هم سیگار

بر سجاده‌اش

در حال زمزمه‌ است،

«شاید که

بعضی از آدم‌ها

تنها سایه‌اند.»

همین که بیاید، خواهد خواند. به شعرهایش گوش کنید

دنیایی که ذره‌ذره بزرگ و

فهمیدنی می‌شود.

دوباره باز، دست‌هایش به نماز مشغول می‌شوند

او شب‌ها

              دو بار می‌رود

                               نخست به رؤیایش و

                                                        بعد

                                                          به خودش.