شعری از مریم گمار

فصلنامۀ بین‌المللی ماه‌گرفتگی
نشریۀ مطالعاتی- انتقادیِ
سال اول/ شمارۀ سوم و چهارم

بخش شعر

✍شعری از مریم گمار

گردن چرخانده‌ای به اضطراب
در پس حفره‌های مجروح
صدا می‌زنی مرا
ای بابونه اندوه
بگو چگونه بسرایم؟
فوران اشک در صدایت را
که شکل درهمی از ایستادن بادی
جلوتر بیا
به موازات لب‌های پنجره
حالا بگو در این تخیل غلیظ
در انتظارِ کدام اشارۀ باران
باشم؟
که از بسامدش
رنجی ناگزیر بر سرم نریزد
و پرت نشوم بر شمایل تاریکی
که ذهنی مرطوب را پس می¬دهد

بگو در طبیعت تو
به کدام جهت شعله بگیرم؟
تا طلوع کنم بر نیم‌رخ کلمات
و از کهکشانی عبور
ای سطر سر به‌زیر
آویخته بر تلألؤ ماه
قد کشیدن تو بر ناخودآگاهم را
برگردن کدام حروف معاصر بیندازم؟
که سبز شود اندیشه‌اش
در خاک‌های نابارور
ای یاس درهم‌تنیده؛
ظرافت لبخندی در عبور!
به دیدنم بیا!
صدا بزن مرا
که در ادامه‌ات نشسته
هزار ناگهان تازه
می‌بینی؟
این نشانه‌ها؛
از سمت تو،
عبارتی‌ست از نو
که خواب واژه‌های گداخته را به‌هم می‌زند.
حالا می‌توانم با هر انگشت
شعری را جابه‌جا کنم و به هیئت لبخندی جا بزنم.