شعری از امیرحسین تیکنی
آنگاه نور
از سحابی چشمانش گذر کرد
و ستارهای در قلبش
مُرد
تا ستارهای دیگر متولد شود.
در دوردست
رشتههای خیال
درهم تنیدند و مجالی
جز اندیشیدن
به رنجهای ابدی نماند.
میدانستی من از سیارۀ دیگری آمدهام؟
به چشمان درخشانم
-وقتی که میخندی-
خیره شو.
همانها که هزاران سال
پیش از تولد سیارۀ تو
– وقتی که میخندم –
مردهاند
تنها پروانهای
که زندگی را شادمانه در علفزاری زیسته است، میداند
تنها موریانی که ما را شبانه میبلعند، میدانند
انکار میشویم
در نخستین دیدار
آسمان در بارش نورهایش
شعلهور خواهد شد
که چشم سرخ جهان چنین است.
جهان، آری!
این انسان غولپیکر
نخستین
و تنهاترین!
ویژه
تازهها
شنبهها با شعر (شعری از محمد لوطیج)
شنبهها با شعر(شعری از سامان شهیدی)
جمعهها با معرفی فیلم و کارگردان(جلسه ۸۴: فیلم دندان نیش به کارگردانی یورگوس لانتیموس)
چهارشنبهها با معرفی کتاب و نویسنده( جلسه ۸۳: معرفی کتاب متفکران روس اثر آیزایا برلین)
اطلاعیه تقدیر و تشکر از مدیرمسئول پیشین فصلنامه بینالمللی ماهگرفتگی
موارد بیشتر
دوشنبهها با نقد و پژوهش منتخب در سایت(یادداشتی بر شعری از سمیه جلالی ✍زینب اطهری)
دوشنبهها با نقد و پژوهش منتخب (یادداشتی بر دفتر شعر «هار شده بودم» اثر جعفر محمدی واجارگاهی✍فیض شریفی)
موقعیت شاعر مدرن ✍احمد نوردآموز(فصلنامۀ بینالمللی ماهگرفتگی سال سوم/ شمارۀ دهم/تابستان ۱۴۰۴)