شعری از امیرحسین تیکنی
آن‌گاه نور
از سحابی چشمانش گذر کرد
و ستاره‌ای در قلبش
مُرد
تا ستاره‌ای دیگر متولد شود.
در دوردست
رشته‌های خیال
درهم تنیدند و مجالی
جز اندیشیدن
به رنج‌های ابدی نماند.
می‌دانستی من از سیارۀ دیگری آمده‌ام؟
به چشمان درخشانم
-وقتی که می‌خندی-
خیره شو.
همان‌ها که هزاران سال
پیش از تولد سیارۀ تو
– وقتی که می‌خندم –
مرده‌اند
تنها پروانه‌ای
که زندگی را شادمانه در علفزاری زیسته است، می‌داند
تنها موریانی که ما را شبانه می‌بلعند، می‌دانند
انکار می‌شویم
در نخستین دیدار
آسمان در بارش نورهایش
شعله‌ور خواهد شد
که چشم سرخ جهان چنین است.
جهان، آری!
این انسان غول‌پیکر
نخستین
و تنهاترین!
ویژه
تازهها
شنبه‌ها با شعر(شعری از محمد آشور)
شنبه‌ها با شعر(شعری از مهرنوش قربانعلی)
جمعه‌ها با معرفی فیلم و کارگردان(سریال صدسال تنهایی)
چهارشنبه‌ها با معرفی کتاب و نویسنده(معرفی دو کتاب از ماریو بارگاس یوسا)
فصلنامۀ ماه‌گرفتگی سال دوم/ شمارۀ هشتم/زمستان ۱۴۰۳ (داستان کوتاه “سهشنبههای برفی” به قلم بهروز یزدانی)
موارد بیشتر
فصلنامۀ ماه‌گرفتگی سال دوم/ شمارۀ هشتم/زمستان ۱۴۰۳ (نقد و بررسی کتاب مجموعه شعر تهرانِ چشمهای تو)
فصلنامۀ ماه‌گرفتگی سال دوم/ شمارۀ هشتم/زمستان ۱۴۰۳ (تحلیل نگاه غیرایدئولوژیک سپهری به جامعه و هنر و ارزش‌های اجتماعی شعر او)
فصلنامۀ ماه‌گرفتگی سال دوم/ شمارۀ هشتم/زمستان ۱۴۰۳ (نگاهی کوتاه بر شعر امروز و…)