شعری از مرضیه برمال
با منقار تازه‌ات
پرنده شدی
در بی‌ثباتی فصل‌ها
در گردش دوبارۀ خورشید
که خرداد همین دیروز بود
و حالا
تیر می‌کشد
نوک تازه‌ات
با دانه‌های حرف
با نقشی از هوای پُرآواز
که نم کشیده سواد چشم‌هام
از شرجی بی‌دریا
از باران بی‌ابر.
من صبورم
وقتی
نبض دوستت دارم، کند می‌زند
تو صابری
وقتی
کلمۀ نیمه‌جانی را رو به دهانم می‌گیری
چترت را بردار
این خانه، خیس از گریه‌های نمی‌دانم کیست!
از ابرهای نمی‌دانم کجاست!
تو باید پرنده باشی
و از شانه‌ام دانه بپاشی.
من
باید از خواب‌های معلقم
پریده باشم
و بخواهم
به دریا بریزم.
به صدف‌های تنها بگو.
ویژه
تازهها
شنبه‌ها با شعر(شعری از محمد آشور)
شنبه‌ها با شعر(شعری از مهرنوش قربانعلی)
جمعه‌ها با معرفی فیلم و کارگردان(سریال صدسال تنهایی)
چهارشنبه‌ها با معرفی کتاب و نویسنده(معرفی دو کتاب از ماریو بارگاس یوسا)
فصلنامۀ ماه‌گرفتگی سال دوم/ شمارۀ هشتم/زمستان ۱۴۰۳ (داستان کوتاه “سهشنبههای برفی” به قلم بهروز یزدانی)
موارد بیشتر
فصلنامۀ ماه‌گرفتگی سال دوم/ شمارۀ هشتم/زمستان ۱۴۰۳ (نقد و بررسی کتاب مجموعه شعر تهرانِ چشمهای تو)
فصلنامۀ ماه‌گرفتگی سال دوم/ شمارۀ هشتم/زمستان ۱۴۰۳ (تحلیل نگاه غیرایدئولوژیک سپهری به جامعه و هنر و ارزش‌های اجتماعی شعر او)
فصلنامۀ ماه‌گرفتگی سال دوم/ شمارۀ هشتم/زمستان ۱۴۰۳ (نگاهی کوتاه بر شعر امروز و…)