شعری از باران حجتی

شنبه‌ها با شعر

اشعار منتخب
به کوشش دبیر شعر سمیه جلالی

شعری از باران حجتی

پر اگر من بودم آنقدر سبک که باد از لابلای تنم رد شود ببردم بیاوردم بنشاندم به موی و روی درخت و آدمی
اینجا نبودم حالا لای دست و پای پله های له شده زیر دست و پای آوار
باد اگر بودم من حالا لای ملافه پیچیده بودم و رفته بودم
سپیده را به دامنم وصله کنم
ترانه اگر می شدم نور در حنجره ی “نوری” از شانه به شالیزار
پریشان تر ، پرپر تر ،ترتر
تماشایم آسان ، آزاد، آزادتر از زبان گنجشک و ترجمان آن همه گفتار ریزِ یکریز از تماشای کوچک و مرگ کوچک و کوچ
کلمه آخ! کلمه! ای کاش کامل نمی شد
روان می شدیم رگ به رگ  از معنای یکدیگر
در هم می شدیم و می خندیدیم‌
در هم می شدیم و می گرییدیم
در هم می شدیم و بی معنی به‌هم نگاه می‌کردیم و
آغوش چه معنای گسترده ای می شد بوسه و حرف های به دنیا نیامده
حالا لطیف که می شوم‌ که نازک کسی پیدایم نمی کند
نمی چکم باد بچسباندم به پرپر گنجشک ها
بس که دیوارها از هم فاصله نمی گیرند و
رخت ها از طناب ها نمی افتند دست باد
که عریانی عین واقعیت باشد

#باران_حجتی
#اشعار_منتخب_در_سایت
#سمیه_جلالی
#شنبه_های_شعر
#فصلنامه_مطالعاتی_انتقادی_ماه_گرفتگی
#خانه_جهانی_ماه_گرفتگان