دوشنبه‌ها با داستان(داستان کوتاه ” برهوت ” نسخه فارسی و انگلیسی ✍نوشین جم‌نژاد)

دوشنبه‌ها با داستان

داستان‌های منتخب 

به کوشش دبیر داستان سودابه استقلال 

داستان کوتاه ” برهوت “

نسخه فارسی و انگلیسی 

✍نوشین جم‌نژاد

پدرم مردی صاف‌و‌ساده، مطیع، سربه‌زیر و حساس بود؛ همه‌ اقوام، دوستان و آشنایان می‌گفتند از همان دوران جوانی این خلق‌وخو را داشته است؛ شعر دوست داشت، گاهی دست‌به‌قلم می‌شد و شعری می‌نوشت. تا آن‌جا که در خاطرم است نه خیلی شاد بود و نه خیلی غمگین؛ نوعی بی‌تفاوتی و یکنواختی در چهره‌ و حالتش دیده می‌شد؛ هرگز از چیزی تعجب نمی‌کرد؛ انگار پشت همه چیزها را می‌دید و از غایتِ اصلی هر رویدادی با خبر بود. برعکس او مادرم پُر‌هیبت و خشن بود. همه‌ از او حساب می‌بردیم. همیشه سرمان داد می‌زد؛ من، برادر و خواهرم را می‌آزرد، از دستش در امان نبودیم؛ هنگامی که داد می‌زد،  هر کدام‌ از ترس گوشه‌ای کز می‌کردیم و حرفی نمی‌زدیم. به هیچ‌چیز علاقه نداشت؛  حتی به شعرهایی ‌که پدرم برایش می‌خواند، اهمیت نمی‌داد و‌ با تمسخر می‌گفت: «به‌جای این چرت‌و‌پرت‌ها برو پول بیشتر در بیار، شعر که نون و آب نمیشه.»

بالاخره روزی پدرم تصمیم قطعی‌اش را گرفت؛  مدت‌ها بود، دوست داشت  کلبه‌‌ای چوبی، آماده کند که از قدیم نیمه‌کاره مانده بود. از زمان کودکی‌ام  تا آن‌موقع که سی‌و‌چند‌ساله‌ بودم، می‌دانستم تنها آرزویش داشتن چنین کلبه‌ای در دل جنگل و در کنار نهری پُر‌آب بود، نهری که صدای شُرشُرش گوش را نوازش بدهد.

آن شب همه‌جا را مِهی غلیظ پوشانده بود؛ او دلش می‌خواست در خلوتگاهش، در جایی ساکت و دنج، فقط شعر بگوید و زندگی‌اش را آن‌طورسپری کند که دوست دارد؛ بنابراین در جنگل کلبه‌ی محکمی که از چوب بلوط ساخته شده بود، تعمیر کردیم؛ سقفش کوتاه و شیروانی‌اش مشبک بود. کارها که تمام شد،  عقب رفتم، از دور به کلبه نگاه کردم؛ در فضایی پُر از چمن محصور شده بود؛ پدرم هم ایستاده، به آن خیره مانده بود؛ چشم‌هایش برق خاصی داشت. می‌دانستم که قصد دارد، باقی عمرش را در آن‌جا بگذراند. وقتی به خانه برگشتم، مادر چنان داد‌و‌‌بیدادی راه انداخت که هیچ‌کدام  جرئت  حرف زدن پیدا نکردیم. شاید فکر می‌کرد شوهرش هوایی شده است یا ‌شاید هم‌ فکر می‌کرد، قصد دارد، شغلش را از ماهیگیری به جنگلبانی تغییر دهد. من ایستاده بودم در درگاه  و به چهره‌ی سرخ و عصبی مادرم نگاه می‌کردم؛ ولی پدرم اعتنایی نکرد، از کنارش رد شد و داخل اتاق رفت. چند روز بعد وقتی سر میز صبحانه بودیم؛ از لای در پدرم را دیدیم، چمدانش را برداشته بود و داشت خانه را ترک می‌کند. مادرم پشت میز شبیه مجسمه‌ای شده بود که فقط دست‌هایش نان را خرد می‌کند. پدرم چیزی به‌غیر از چند دست لباس کهنه برنداشته بود؛ من، لوئیزا و فرانک انتظار داشتیم؛ مادر مانع رفتنش شود؛ اما مادر‌ با  موهایی ژولیده، پشت میز نشسته بود و تکان نمی‌خورد؛ فقط وقتی صدای به‌هم خوردن در را شنیدیم، مادرم لبش را به دندان گرفت و با صدایی لرزان، آرام گفت: «هر‌جا رفتی دیگه برنگرد!»

دلم می‌خواست بلند شوم، سمت در بِدَوم، وسط کوچه بایستم، صدایش بزنم، به زانو‌هایش بیفتم و بگویم:«نرو!» ولی چیزی در صورت رنگ‌پریده‌ی  مادرم بود که زبانم را  بند آورده بود. به‌ناچار همان‌طور کنار لوئیزا و فرانک نشستم و سنگینی بغضم را توی سینه‌ام حس کردم. مادرم سرش را روی میز گذاشت و گریه کرد؛ من بلافاصله از جا بلند شدم، به‌سرعت سمت در رفتم. می‌دانستم  کجا رفته است. فاصله‌ی خانه‌مان تا کلبه زیاد نبود، حدود یک مایل می‌شد. دویدم تا به او برسم؛ نفسم به خِس‌خِس افتاده بود. وقتی دیدمش ایستادم و نفس تازه کردم؛ همان‌طور آرام قدم برمی‌داشت‌ و چمدان را دنبال خودش می‌کشید. هیچ عجله‌ای نداشت. کمی بعد دوباره به راه‌ افتادم. پشت سبزه‌ها و بوته‌های جنگل خودم را پنهان می‌کردم تا من را نبیند. بالاخره به کلبه رسید، همان‌طور آرام وارد شد، در را پشت‌ سرش‌ بست. کمی ایستادم بعد سمت خانه رفتم. گاهی به  کلبه نزدیک می‌شدم و از پشت پنجره می‌دیدم که زیر سوسوی چراغ بی‌رمقش چیزی می‌نویسد. حس می‌کردم سرگردان و بی‌هدف مانده است. با هیچ‌کس رفت‌و‌آمد نداشت؛  فقط گاه‌گاهی من برایش غذا و لباس مناسب می‌بردم، آن‌هم‌ به دور از چشم مادرم. دوستان و بستگان مادرم او را مسخره می‌کردند،  با طعنه به او‌ می‌گفتند: «نکنه شوهرت دیوونه شده! شاید هم مریضی لاعلاجی مثل جذام گرفته، به هر حال معلومه خیلی سردر‌گُمه که هم نزدیک خانواده‌شه، هم‌‌ کاملا ترکشون نکرده!» مادرم گاهی سکوت می‌کرد و گاهی هم با عصبانیت جوابشان را می‌داد؛ اما من می‌دانستم که همیشه خجالت می‌کشد. گاهی بعد از کارهایم پیش پدرم می‌رفتم تا ببینم مشکلی دارد یا نه، ولی پدرم در کمال تعجب، فقط نگاهم می‌کرد و هیچ حرفی نمی‌زد. مُدام موقع برگشت به این فکر می‌کردم که جز سکوت و‌آرامش در آن‌ کلبه باید چیز دیگری باشد که پدرم برای آن قید همه‌چیز و همه‌کس را زده است؛ بعد از خودم می‌پرسیدم که آیا بالاخره روزی دوباره به خانه برمی‌گردد یا نه؟! مادرم فکر می‌کرد، بالاخره پدرم  روزی  به خانه برمی‌گردد. روزهایی که متوجه می‌شد، من از کلبه می‌آیم، بی‌مقدمه می‌گفت: «تا کی می‌خواد به این وضعیت ادامه بده؟ بالاخره یک روز خسته می‌شه، بر‌می‌گرده.» من به حرف‌ها و‌ غُرولندهای مادرم، فقط گوش می‌دادم و به لوئیزا و فرانک نگاه می‌کردم. هر سه می‌دانستیم که هیچ چاره‌ای جز اطاعت از او نداریم. باید به آن وضعیت عادت می‌کردیم. من از همه بزرگ‌تر بودم، حس می‌کردم  باید راهی پیدا کنم تا پدرم  را به خانه بیاورم.‌ احساس می‌کردم من تنها کسی هستم که تا حدودی می‌فهمم پدر چه می‌خواهد و چه چیزی برایش خوشایند نیست. با این‌ همه، هیچ وقت نفهمیدم و سر در‌نیاوردم  که چه‌طور آن‌همه مرارت را تحمل می‌کند. روز و شب،  زیر گرمای طاقت‌فرسای تابستان و سرمای بی‌امان  زمستان، با همان لباس‌های مندرس، بیهوده عمرش را تلف می‌کرد. نمی‌خواست از راهی که پیش گرفته، برگردد؛ بعضی مواقع کلاهش را سرش می‌گذاشت، لبه‌‌اش را خم می‌کرد و با عصای چوبی‌اش همان اطراف، در میان درخت‌ها و بوته‌ها، می‌گشت. گاهی بیرون کلبه روی نیمکتی زهواردررفته  می‌نشست و آتشی روشن می‌کرد و شعری غمگین با صدای خش‌دارش می‌خواند؛ گاهی هم مبهوت به نقطه‌ای زُل می‌زد. هیچ حرفی نمی‌زد و من مجبور می‌شدم، گوشه‌ای بنشینم و فقط نگاهش کنم. وقتی از دست کارهایش کلافه می‌شدم، با خودم می‌گفتم: «این دیگه چه زندگی‌ایه! با این وضع و‌حالی که داره، بازم حاضر نیست بیاد خونه! با خودش لجبازی می‌کنه یا با ما!؟»

با هیچ جنبنده‌ای حرف نمی‌زد. کم‌کم ما هم در خانه، دیگر حرفی از او نزدیم؛ اما به او فکر می‌کردیم؛ چون پدرمان بود، مطمئن بودیم اگر برای مدت کوتاهی فراموشش کنیم، این فراموشی زودگذر است. وقتي شب‌ها در رختخواب می‌‌رفتم، یاد او می‌افتادم که الان در چه وضعیتی است!؟ اصلا به فکر ما هست! غلت می‌زدم، به خودم می‌گفتم؛ انگار در دنیا بچه‌‌ای ندارد و ما را فراموش کرده است. اما چیزی در وجودش بود که باز هم دوستش داشتم. برای همین هر وقت موفقیتی به‌دست می‌آوردم یا کاری برای کسی انجام می‌دادم، می‌گفتم: «همه‌ این‌ها را از پدرم یاد گرفته‌م، همه‌چی رو بهم یاد داده، گفته باید مثل  یه مرد بار بیام.»

اگر‌چه می‌دانستم که این حرف درست نیست.

زمان می‌گذشت و همچنان پدرم هیچ تغییری در زندگی‌اش نمی‌داد. در یکی از روزهای سرد پاییزی مادرم در رختخوابِ سفیدش، هنگامی‌ که رو به پنجره دراز کشیده بود، بدون حضور پدرم مُرد. خواهرم ازدواج کرد، صاحب دختری با چشم‌های آبی شد و با شوهرش به جای دوری  رفت. برادرم هم  برای کار به شهر دیگری رفت؛ فقط من در خانه مانده‌ بودم؛ گاهی که یاد پدرم می‌اُفتادم به این فکر می‌کردم  که او با تصمیم غیر‌عاقلانه‌اش نه تنها زندگی خودش بلکه زندگی ما را هم تباه کرد. کم‌کم موهایم سفید می‌شد و داشتم بازنشسته می‌شدم؛ اما سنگینی غیبت پدر مثل غده‌ سرطانی همراهم بود. تنهایی و سکوتِ خانه از یک طرف و غم از دست دادن کارم  باعث شده بود با اضطراب دست‌و‌پنجه نرم کنم. شاید همین باعث شده بود تا دست‌و‌پاهایم درد کنند و زمین‌گیرشوم. بالاخره روزی حکم بازنشستگی‌ام را روی میزم گذاشتند و همکارانم برای یک عمر خدمت صادقانه به من لبخند زدند. از اداره که بیرون آمدم، مدتی سر چهار‌راه ایستادم؛ بی‌جهت به ماشین‌هایی نگاه می‌کردم که به‌سرعت رد می‌شدند؛ دوست نداشتم به خانه‌ای بروم که سوت‌و‌کور بود و از آن به‌بعد هم سوت‌و‌کورتر  می‌شد. احساس غریبگی می‌کردم؛ یک‌دفعه دیدم که راهم را سمت جنگل کج کرده‌ام. نزدیک کلبه که رسیدم، بعد از سال‌ها پدرم را صدا کردم؛ اما هیچ جوابی نشنیدم. نزدیک شدم و با تمام توانم‌ فریاد زدم: « پدر، خیلی وقته اینجایی. دیگه پیر شدی، برگرد، دیگه ناچار نیستی این‌جا تنها بمونی. من اومدم پیشت، بیا تا با هم برگردیم.» وقتی این حرف‌ها را زدم، قلبم به تپش افتاد؛ می‌دانستم که صدایم را شنیده است؛ چند لحظه بعد عصا‌به‌دست لای در ایستاده بود، برایش دست تکان دادم، او هم دستش را  تکان داد و لبخند زد.

زردی کم‌رنگی از بناگوش تا شقیقه‌اش دویده بود. لبان کلفتش زیر سبیل انبوهش می‌لرزید؛ انگار داشت چیزی می‌گفت. پوست و استخوان شده بود؛ چشم‌هایش را تنگ کرده بود و مبهوت نگاهم می‌کرد؛ اما چشم‌هایش برق می‌زد. نزدیک‌تر که شدم در را باز کرد تا به داخل کلبه بروم. رد شدم، کمی وسط کلبه ایستادم، پدرم‌ به داخل آمد، بدون هیچ حرفی  روی تخت چوبی‌اش نشست. من هم نشستم، دنیایی حرف برای گفتن داشتم؛ اما چیز مرموزی در کلبه بود که به سکوت دعوتم می‌کرد. به صورت پدرم نگاه کردم، دیدم به رگه‌های باریک نور که از پنجره به داخل می‌تابید، نگاه می‌کند؛ نور خورشید بی‌روق بود؛ ولی لکه‌های زیبایی روی در و دیوار درست کرده بود. بعضی از لکه‌ها شبیه ستاره،  بعضی شبیه قاصدک بودند. یک‌دفعه دلم خواست دست دراز کنم و یکی از آن‌ها را بگیرم؛ انگار پدرم متوجه شد. آرام به لکه‌ نوری اشاره کرد که روی شلوارم افتاده بود، دستم را نزدیکش بردم و چشم‌هایم را بستم، سکوت بود، حس کردم که در آبی عمیق فرو می‌روم. هیچ صدایی نبود. هیچ‌کس وهیچ‌چیز در انتظارم نبود. کاری برای انجام دادن نداشتم. فقط دلم می‌خواست همان‌طور بمانم و با آن لکه‌ی نور تا ابد در آن کلبه زندگی کنم.

The Wasteland

My father was a simple, obedient, humble and sensitive man. All our friends and family have said he used to be like that since he was young. He liked poetry and sometimes he would compose poetries. As far as I remember, he was neither happy nor sad‌. A kind of monotony and lethargy could be seen on his face. He was never surprised by anything as if he could see beyond the events and knew the main purpose of everything. On the contrary, my mother was formidable and violent. And we stand in awe of her. She always yelled at us and my siblings and I were irritated. When she had started yelling, we would have run toward a cos corner. She was not interested in anything. She didn’t even care about the poets that my father had composed just for her. She had always mocked him and said: instead of saying these nonsense things, go and get more money.

Poetry won’t pay the rent! One day, my dad had his decision finally. For a long time, he wanted to prepare the wooden hutthat had been abandoned for a long time. From childhood till the time that I was thirty, his only wish was to have such a hutin the heart of the forest and next to a river full of water. With the dulcet and soothing sound of water. Thick fog covered everywhere that night. He just wanted to compose poems in his retreat and in a quiet and cosy place and live as the way he wants. In the forest, we repaired the strong and resistant hut that was made of oak wood. Its roof was short and its gable was netted. When it was over, I stood back and looked at the hut. The hut was surrounded by green grass. My father also stood and stared at the hut. His eyes were sparkling. I knew that he wanted to spend the rest of his life there. When we got back home, my mother shouted so loudly that none of us dared to speak. Maybe she thought that her husband might have gone crazy or is with another one or wants to change his job from fishing to a ranger. I was standing in the doorway and looking at my mother’s furious and red face. But my father ignored her and went to the bedroom. Some days later, while we were eating breakfast, we saw my father leaving the house through the door. My mother looked like a statue at the table, a statue that slices bread with only its hands. My father took nothing but a few old clothes. Me, Louisa and Frank expected mom to stop him but she was just sitting at the table with her disheveled hair and didn’t move. Only when we heard the door slamming mom bit her lip and in a quiet and trembling voice said:” wherever you go, never come back. I wanted to run at the door, go out and call him, kneel down and beg him not to go but there was something in my mother’s pale face that made me speechless. Having no choice, I sat next to Luisa and Frank and felt the lump in my throat.  As my mom put his head on the table and started crying, I ran to the door. I knew that was where he had gone. There wasn’t much way from our house to the hut. It was about a mile. I started running to catch him. I was short of breath and wheezing. When I saw him, I stopped to take a breath. As he walked slowly and dragged the suitcase behind him. There was no rush. Later, I started walking again. I hid myself behind the greens and bushes of the forest so that he would not see me. Finally, he arrived at the hut and walked in gently; then closed the door. I waited some and then came back home. Sometimes, I went near the hut and watched him writing down something under the dim light. I felt as if he was lost and aimless. He didn’t have any communication with anybody and sometimes I took him food and suitable clothes while I did it secretly. My mom’s family and friends mocked her because of her husband and told her in a sarcastic way: “ your husband went crazy or maybe he has an incurable disease like leprosy”. “In any case, it is clear that he is very confused because he is close to his family and has not completely left them”. Sometimes my mother was silent and sometimes she answered them angrily. But I completely knew that she was embarrassed about that. Sometimes after work, I would go to visit my father to see if there was a problem but he just looked at me without saying a word. On the way back home, I have always thought that there must be something else besides silence and peace in that hut, for which my father restricted everything and everyone. And then I asked myself if he would come home one day or not. My mom thought that her husband will be back one day. The days when she found out that I was coming from the hut, without an introduction she would say: “How long does he want to continue in this way? He will feel tired and lonely and will come back one day.”

I just listened to my mother’s words and naggings and looked at my siblings, Franca and Louisa. The three of us knew that we had no choice but to obey her. We had to get used to this situation. I was the older son so I thought I should do something for my father to come back . I felt that I am the only one who somewhat understands what father wants and what is not pleasant for him. However, I never understood how he could bear all that boredom and bitterness. Day and night, in the excruciating heat of summer and the relentless cold of winter, wasting his time in his same old clothes and he did not want to give up his decision. Sometimes he would put on his hat, bend its brim and use his wooden stick to go around among the trees and bushes.

Sometimes he sat outside the hut on a wooden bench, lit a fire and read a sad poem in his hoarse voice, and sometimes he would stare everywhere in a daze. He didn’t say anything and I had to sit in a corner and just look at him. When I got tired of him doing this, I said to myself: “What kind of life is this! With this situation, he is still not willing to come home. Is he stubborn toward himself or us!”.

He didn’t talk to anyone. Little by little, we didn’t talk about him anymore, but we thought about him, because he was our father, and we were sure that if we forget him for a short time, this forgetfulness will be fleeting.

At night, when I went to bed, I remembered him, how is he now and is he even thinking about us!? I used to roll over and say to myself, it seems that he has no children in the world and has forgotten us. But there was something about him that made me love him. That’s why whenever I achieved success or did something for someone I used to say: I have learned all from my father and he told me that I should be like a man, although I knew this wasn’t true.

Time was lapsing and my father still has no modification in his life.  My mother passed out in a cold autumn day, lying in her white bed, facing the window without my father’s presence.  My sister got married and had a lovely blue-eyed daughter and went to a distant place with her husband. My brother also went to another city for work.  I was the only one left at home.  Sometimes when I remembered my father, I thought that he has ruined not only his life, but also ours, with his unwise decision.  Little by little, my hair was turning white and I was retiring, but the weight of my father’s absence was with me like a cancerous tumour.  The loneliness and silence of the house on the one hand and the sadness of losing my job made me struggle with anxiety. It was this anxiety that made my hands and feet start to hurt and make me to deterrent. Finally, one day they put the retirement order on my desk and my colleagues smiled at me for a lifetime of honest service. When I came out of the office, I stood at the intersection for a while and looked at the cars that passed quickly. I didn’t like to go to a house that was desolate, and from then on, it would be even more desolate. I felt strange.  Suddenly I saw that I had turned my way towards the forest.  When I arrived near the hut, I called my father after many years, but I heard no answer.  I approached and screamed with all my might: (Father! You have been here for a long time. You are old. Come back. You don’t have to stay here alone anymore. I am here to take you back home. Come, let’s go back together.) When I said these words, my heart started beating.  I knew he heard me. A few moments later, he was standing at the door with the cane. I waved to him, he waved and smiled.

A pale yellowness ran from the bridge of his ear to his temple.  His thick lips trembled under his thick moustache.  It was as if he was saying something.  He was meagre.  He narrowed his eyes and looked at me in shock.  But his eyes sparkled.  When I got closer, he opened the door for me to go inside the hut.  I passed and stood in the middle of it.  My father entered and sat on his wooden bed without saying anything. So did I. I had a lot to say.  But there was something mysterious in the hut that invited me to silence.  I looked at my father’s face and saw that he was looking at the narrow streaks of light shining from the window.  The sunlight was weak, but it had made beautiful stains on the door and the wall.  Some spots were like stars and some were like dandelions. I suddenly wanted to reach out and grab one of them.  As if my father understood.  He slowly pointed to the spot of light that fell on my pants. I took my hand close to him and closed my eyes. There was silence and I felt that I was sinking into deep water. There was no sound and nobody and nothing was waiting for me. I had nothing to do. I just wanted to stay like that and live in the same hut with that spot of light forever.

لینک ارتباط با‌ دبیر داستان جهت ارسال آثار:

https://t.me/s54_est

#داستان_کوتاه

#نوشین_جم_نژاد

#برهوت

#سودابه_استقلال

#داستان_‌های_منتخب_در_سایت

#فصلنامه_مطالعاتی_انتقادی_ماه‌گرفتگی