شنبه‌ها با شعر(شعری از بهزاد خواجات)

شنبه‌ها با شعر

اشعار منتخب 

به کوشش دبیر شعر سمیه جلالی

شعری از بهزاد خواجات

نردبام برای آدم های ترسوست

و آن ها هم که خود بال می‌گشایند

اسیر تکبرِ خویش‌اند.‏

بگو که روزهایت چه گونه می‌گذرد یار

با صفری که کنجِ لُپ‌ات

تو را یک وری کرده

و یک لنگه پا ، هم از فتح سومنات می‌آیی

و هم از قتل عام نیشابور

که من یاد جدم بیفتم ‏

که با دستور حمله خیره می‌شد

‏ به چشم تک تک قشون‌اش

تا عبور پشه ای – ناغافل –‏

نویز نیندازد بر عزم استوارش.‏

اما تو چیز دیگری بودی

و آن شب که یک پری درآوردی از قوطی چای، ‏

من تازه داشتم تو را با تاجی تصور می‌کردم

که غنیمت من اگر از زندگی بود

تو حالا در پس کوچه های “منبع آب”‏

با یک کیلو گوجه ی مانده

این طور پلیکانی محزون نبودی

که شکم درآورده

و ترانه ای بندتنبانی می‌خواند با ترجیع غلط.‏

بگو حالا که دیر شده برای هر چیز

بگو که در نیمه شب چه نامی داری تا صدایت کنم.‏

نردبامی که من آورده‌ام تا این جا

برای یادآوری است نه بالا رفتن

و گر نه که همه می‌دانند درِ آسمان قفل است.‏

نمی‌دانی؟

لینک ارتباط با دبیر شعر فصلنامه ماه‌گرفتگی:

https://t.me/MAHIGOOLI

#بهزاد_خواجات

#اشعار_منتخب_در_سایت

#سمیه_جلالی

#شنبه_های_شعر

#فصلنامه_مطالعاتی_انتقادی_ماه_گرفتگی

#خانه_جهانی_ماه_گرفتگان