شنبه‌ها با شعر (شعری از شهین راکی)

شنبه‌ها با شعر

اشعار منتخب
به کوشش دبیر شعر سمیه جلالی

شعری از شهین راکی

مرا که الکنم
چشم بسته و بی زبان
به گفتن از خود
وا می‌داری
مرا که
با گیسوانی رها
در امتداد راه‌های گًم
سینه‌ی دریده ی خود را
طومار آوای پرندگان ساخته ام
و بستر جریان‌های خشکیده را
سیر می‌گریم
تا لاش زخمی ام را
به مرهم لاشه‌ی آبزیان مرده
مداوا بگردانم
مرا که بی زبان و بی زیان
افق‌های بی ریاضت را
لال می‌‌سُرایم
بر نبض‌های تپنده‌ی دستانم
پرندگان کُرک
صبورانه آرمیده اند
و هر نبض ام پروازی می‌گردد
و کهکشانی را گشوده بال
زو می‌کشد
تا آدمیان بهت زده
لابه لای درختان معابد ریشه در هوا
به همین پشتوانه‌ی بی فردا
از خوابی گنگ برخيزند
و بازار متورم مرگ را
کساد کنند
و قرار است
گذران دور و دیر چشمانم را
به بادها بیاموزم
تا جهان های افتاده به کابوس ابرها
از مسیرهای باتلاقی
و چاله های سیاه
نجات یابند .
مرا که الکنم
و قرار است !؟

لینک ارتباط با دبیر شعر فصلنامه ماه‌گرفتگی:
https://t.me/MAHIGOOLI

#شهین_راکی
#اشعار_منتخب_در_سایت
#سمیه_جلالی
#شنبه_های_شعر
#فصلنامه_مطالعاتی_انتقادی_ماه_گرفتگی
#خانه_جهانی_ماه_گرفتگان