شنبه ها با شعر (شعری از پگاه احمدی)

شنبه‌ها با شعر

اشعار منتخب
به کوشش دبیر شعر سمیه جلالی

شعری از پگاه احمدی

لابد نشسته است
اجزای لالِ مرا بتراشد
تهران پُر از تراشه‌ی چوب است و من،
دريا را خراش می دهم و می‌روم
دل‌ام برای چوبی که نفس کشيد، شکافت
دل‌ام برای تراشيدنِ جهان تنگ است
لابد نشسته است
اجزای لالِ مرا بتراشد…
دوباره «گاوخونیِ» تلخی شدم که گريه کرد و فرو رفت
دوباره قايق‌ها عکس‌ام را برده‌اند «نمک… آبرود»
لابد نشسته است
اجزای لالِ مرا بتراشد
اما
از آن رگ‌ام به جهان، راه نيست دريغا!
از آن رگ‌ام به جهان، راه نيست
برای جان دادن بايد رها شده باشم
برای مردن
بايد تنها سفر کنم
تهران پر از تراشه‌ی چوب است
و ما که مثلِ درخت پيچيديم
بايد مثلِ درخت
جايی هم رها شده باشيم
اما تهران پر از تراشه‌ی چوب است، حيف
تهران پر از تراشه‌ی چوب است…
لابد نشسته است
اجزای لالِ مرا بتراشد
لابد نشسته‌ام، در گرهِ تلخِ چوب
و «لام» آخر را
وقتی که گِرد، به ته می‌رسد، تماشا می‌کنم.
دل‌ام برای چوبی که نفس کشيد، شکافت
دل‌ام چه‌قدر برای تو تنگ است.

لینک ارتباط با دبیر شعر فصلنامه ماه‌گرفتگی:
https://t.me/MAHIGOOLI

#پگاه_احمدی
#اشعار_منتخب_در_سایت
#سمیه_جلالی
#شنبه_های_شعر
#فصلنامه_مطالعاتی_انتقادی_ماه_گرفتگی
#خانه_جهانی_ماه_گرفتگان