شنبه ها با شعر (شعری از رضا روشنی)

شنبه‌ها با شعر

اشعار منتخب
به کوشش دبیر شعر سمیه جلالی

شعری از رضا روشنی

۱

باد
قسمت را دو قسمت می کند
یکی که می آید و سایه دار است
یکی که پشت به سایه دارد

ای شنگول جان!
هر معشوقی
پایش به طاق شب می خورد عاقبت
و چه بی عاقبت
من اما شاعرم دست تنها
تنهایی رفته از گردن به مهره های پشتم
جز گلو
جایی برای آواز ندارم
جز پرنده های سوخته تا داشته ام

تا دیر/وقت نشده
باید
چیزهایی را از مرزهای مغشوش به فراخوانم
اما آنقدر تردید در من ناگهان شده
که نمی دانم آنچه واگذشته ام به فصل های انتظار
واگذارم آیا؟

باد می آید درمی آید
تا ساعتی که معلوم نیست
اما سرخ است
بی نشانی

۲

از جولیان پرسیدم
معشوق مرا در حریر آبی ندیده ای؟
نگفت
از چالمار پرسیدم
معشوق مرا در یال های سپییده دم ندیده ای؟
هیچ نگفت

به افق نگریستم
به چشم که تا می رفت
به تپه ها و تلماسه ها که تا می آمدند

۳
این دل منست
که شخم خورده
گل های زرد و سفید را ببین که شبیه کرم ها
پشته بر پشته ببین
نعش های کوچک و ریز

به دل دار بگو
چطور بکشاندمان بر دار
قبل از گلریزان
قبل از روییدن خارهای زرد و سفید

۴

این خانه ها
انگار چشمخانه هایی خالی اند
رد پای سواران
انگار رد پای بی سوارانند

ابوالهول معصوم!
این کجایش اگر که هست زندگی؟

خود را
به جد می خواهیم
اما از حقیقت خویش طفره می رویم
چرا
نمی دانیم

۵

کسی که دلش می لرزد
شاید بید خورده باشد
کسی که دستش می لرزد
شاید دلش را خورده باشند
نتوان
سفیدی رنگ ها را به کسی آموخت
گاهی حقیقت را فقط باید بو کرد
همین

۶

و از پا زخم دارم
و بر نمک می پایم
به راهی که نامعلوم است

این همه سال
چشم به پیش داشتم نشد
حالا
فقط به پس و پشت می نگرم
به خون ریخته بر نمکزار

شاید من بودم
سیاوشی که در قصه ها می گفتند

از مجموعه “دوزخ با ماسک”

لینک ارتباط با دبیر شعر فصلنامه ماه‌گرفتگی:
https://t.me/MAHIGOOLI

#رضا_روشنی
#اشعار_منتخب_در_سایت
#سمیه_جلالی
#شنبه_های_شعر
#فصلنامه_مطالعاتی_انتقادی_ماه_گرفتگی
#خانه_جهانی_ماه_گرفتگان