شعری از محبوبه ابراهیمی

شنبه‌ها با شعر

اشعار منتخب
به کوشش دبیر شعر سمیه جلالی

شعری از محبوبه ابراهیمی

هیچ‌ چیز در زیر آسمان تازه نیست؛ اما
قبایل مولودخوان به رقص می‌تازند
و رنده از پرِ پوستِ هوادار روییدن است

هیج چیز تازه نیست در آسمان؛ اما
خورشید هنوز هم،
خود را در تنور برکه می‌شوید و
موهای بافته‌اش
طنابی‌ست برای گذر از صراط صلح

تازه نیست هیچ چیز؛ اما
تَرنُم نارنج چشمان کوه را تَر کرده است
و هوا موجی از سلاخی ستارگان را در سوله‌ها انبار می‌کند
به وقت نیاز

در آسمان اما
شب از ماه عبور می‌کند
و سَر می‌رود تاریکی از چَنگ

چگونه از تازگی بتارانم
ماه‌پاشی که جنگل را سیراب می‌کند
تا دار!
چرا تن ندهم به تن‌شویه‌های سِدر
و بوی کاج‌های‌ مواج
بوی تابوت
به وقتِ رسیدن‌ها
وقتی که، وقتی که، وقتی که
تیک تاک، تاریک‌ترین آواست

و در زیر آسمان اما
جَنگ گدازه برپاست
و آذرین‌های رنج در تلا‌ٌلوی اشک‌ها
جواهری بر تاج پوچی می‌پاشند

زیر آسمان، روی زمین
تازه نیست هیچ چیز؛ اما
کهنگی تازگی می‌زاید
و جُنگ نور در چشمه‌ها امید می‌پَر…
‌پُر…پِر…می

لینک ارتباط با دبیر شعر فصلنامه ماه‌گرفتگی:
https://t.me/MAHIGOOLI

#محبوبه_ابراهیمی
#اشعار_منتخب_در_سایت
#سمیه_جلالی
#شنبه_های_شعر
#فصلنامه_مطالعاتی_انتقادی_ماه_گرفتگی
#خانه_جهانی_ماه_گرفتگان