شعری از وحیده سیستانی

شنبه‌ها با شعر

اشعار منتخب
به کوشش دبیر شعر سمیه جلالی

شعری از وحیده سیستانی

به «این» فکر کرده باشی
به «جای» آسمان
به ابر که بگویی ابر نه
پارگیِ منتشره باش در هوا
دروغ بگویی دست؟
دروغ بگویی اشاره؟
آدمی باشی که در تو شکل گرفته باشم
نگویمت زن؟
دراز کشیده روی فرش که واداده‌ای و رفته‌ای
نگویمت زن؟
گرد قطور نشسته روی سی‌وشش سالگی!
قطور نشسته روی آخرین وضع حمل!
شبیه‌نر از همه‌ی از یاد رفته‌ها!
دروغ بگویی قلب؟
می‌ترسمت قلب!
می‌ترسمت خواب!
آخرین بار که مادر خواب دیده بود/ خواهر مرد
من فقط چشمم کمی بسته بود…

دارم راه می‌روم
دارم از هزار و نهصد و چهل و پنج می‌نویسم
می‌ترسمت کاغذ!
می‌ترسمت انقراض!
آخرین بار که نوشته بودم ببر/ هنوز زنده بودند
من فقط پایم کمی بسته بود…

دارم می‌نویسم از ترکیده‌ایم
همان صد سال قبل ترکیده‌ایم
و در قناعت اعصاب واژه‌های غنایی مانده‌ایم.

هر بار که می‌نویسم/ آبزیان با جهش‌های ژنی در نوشته‌ها می‌ریزند
و بچه‌های عجیبی به دنیا می‌آورند
واهمه دارم از چند سر
مسخره است فکر کردن به جانوران چندسر/ بعد فردوسی
راست بگو فکر/ به فارسی که زیر ما خالی شد

می‌ترسمت مرگ
می‌ترسمت بی‌پولیِ جاندار که روی اوپن آشپزخانه رها شده‌ای وچون گیاهان رونده
کم‌کم خانه را پر می‌کنی
چگونه دروغ گفته باشی برکت خدا؟
این چشم و دماغ و زبان و قلبم بالا
این دست و سینه و پا و شکمم بالا
به ساق‌ها که می‌رسی وحشیانه زوزه بکش با لب‌های شبیه لب‌های ماهی
آشیل را سفت بجو!
پاشنه را سفت بمک!
رسیدی دوباره از فکر بپرس دروغ نگفته باشد
جان من، جان من، راست گفته باشی
چرا در سبز؟
چرا در خیابان‌های سبز/ از کف افتاده‌ایم؟

#وحیده_سیستانی
#اشعار_منتخب_در_سایت
#سمیه_جلالی
#شنبه_های_شعر
#فصلنامه_مطالعاتی_انتقادی_ماه_گرفتگی
#خانه_جهانی_ماه_گرفتگان