شعری از فریبا حمزه‌ای

شنبه‌ها با شعر

اشعار منتخب
به کوشش دبیر شعر سمیه جلالی

شعری از فریبا حمزه‌ای

(برای دختران سرزمینم
نیکا، مهسا، ندا، غزاله)

به وهم آمدی
با شاخه ای در  دست
وآویزه ای در گوش
تو از ارتفاع سقوط  بی خبر بودی
از اضطراب گوشواره هایت
در  باد
چگونه ایستادی  با آن پاهای مصلوب
وقتی از تنت هزار صدا می ریخت
با آشوبی سهمناک
لایه ها
سایه ها
صداها
و آن جریان مرموز  سقوط
با هاله ای محزون   که از کفایت   تو دور می شد
از نوری که مغازله ات   بود با دیوار
با فریادهایی
های هایی   که از  نای  تو برنگشتند !
نگاه کن به یقینِ  سایه
در  اندام سقوط
به  هیجان گوشواره هایی
که در رشک تومی  سوخت

ای اعتدال بزرگ
چگونه به آشوب نشسته ای
آن دو پای محزون را
آن خاصیت شگرف در
انحنای اندام اشتیاق
برای روئیدن
برای دویدن
وقتی جاده جریح بود
و اصرار  تو  در  عنفوان آخرین جراحت
ایستگاه می سوخت
ندا آمد ای زنهای مهجور با موهای پریشان و بافه های خشم
مبارک است این هجرت برما
بگریزید به سوی باد
بگریزید به سوی آب
بگریزید به سوی خاک
چگونه تکاندی آن غبار  مصمم را از ارتفاع
وقتی سقوط حنجره بود در تمثیل قامت
و آزادی بهره ی افتادن بود
در انهدام  رگ
برای  بریدن از تو
از از خیابان
آبان !
حالا  ما چه کنیم با این همه گیاه محزون
با اینهمه  خاصیت ژرف روئیدن
در انحنای شانه ای که نیست برای گیسو
با این   لاله های سرخ   در بستر ازدحام چه کنیم؟

#فریبا_حمزه‌ای
#اشعار_منتخب_در_سایت
#سمیه_جلالی
#شنبه_های_شعر
#فصلنامه_مطالعاتی_انتقادی_ماه_گرفتگی
#خانه_جهانی_ماه_گرفتگان