شعری از محمدعلی‌ شکیبایی

شنبه‌ها با شعر

اشعار منتخب
به کوشش دبیر شعر سمیه جلالی

شعری از محمدعلی‌ شکیبایی

یک جای این ساعت مشکوک می‌زند، وقت  را به خواب می‌برد…نمی‌برد؟ اگر انسان از درخت بالا نمی‌آوَرد، می‌نشست کنارِ ریشه، و خودش را در قبیله‌اش هذیان نمی‌فروخت. ساعت هم بخاطر این پُشتک زدن‌های بی‌محتوا، ازجدالِ فلسفه با تکفیر یک ثانیه عقب-جلو نمی‌پرید…می‌پرید؟ خلاصه کردنِ سطلِ آشغال به فلسفه هیچ ربطی ندارد. جایی منطق سُر می‌خورَد و تو مجبوری خودت نباشی، پیغام‌ات را که به دیوار می‌کوبی، دیوار سوراخ می‌شود. این فرضیه را فعلن بچسب. هیچ طرح تازه‌ای ابرو را بالای چشم‌ات نمی‌گذارد…می‌گذارد؟ نه، اصلن اینطور اتفاق نمی‌افتد. سایه‌روشن‌های اطرافِ ندانم‌کاری‌هایت جوگیر می‌کند هواپیما را، و بُغضِ هوا را می‌ترساند. آلیاژهای فرضیه‌ی کذایی تا بیدارباشِ حکومتِ چشم‌های تو، قانونِ نیوتنی را تکذیب می‌کنند. حالا تو هی به درخت که می‌رسی، خودت را بالا بیاور! اوجِ این قصه را من، تو می‌نویسم.

#محمد_علی_شکیبایی
#اشعار_منتخب_در_سایت
#سمیه_جلالی
#شنبه_های_شعر
#فصلنامه_مطالعاتی_انتقادی_ماه_گرفتگی
#خانه_جهانی_ماه_گرفتگان