شعری از الهام مهران‌فر
من از آروارۀ یک گرگ گذر کردم
تا طلسمی شکسته شود
که دست‌هایمان را
میان دو حفره
بلعیده بود.
هنوز هم در ابتدای جهان ایستاده‌ام
بر سر قراری که گذاشتیم
در ماه فروردین
روز خرداد.
وقتی خورشید با شعاع همیشگی‌اش
زمین را سرشار خواهد کرد.
در آن هنگام که آسمان هفت‌پاره خواهد شد.
کوه‌ها از انتهای خاک برمی‌خیزند.
دریاها سر به سینۀ اقیانوس می‌کوبند
و ریواس‌های بسیاری زمین را احاطه خواهند کرد.
من در میان انبوهی
از اجداد انسان
که بر درختان
در انتظار غروب خورشیدند
در همان نقطه ایستاده‌ام
و استخوان‌هایم
بر کتیبه‌های هزاران‌ساله
مرثیه می‌خواند.
ویژه
تازهها
نقد و پژوهش منتخب در سایت(نگاهی بر مجموعه شعر “بگذار گودوهایم آب شوند” اثر فروغ سجادی✍ علی قنبری)
نقد و پژوهش منتخب در سایت(نگاه و تحلیل شعری از کتاب «پشت زیبایی جهان زنی خوابیده» اثر فرناز جعفرزادگان ✍دکتر علی تسلیمی)
شنبه‌ها با شعر(شعری از الهام گردی)
شنبه‌ها با شعر( شعری از زبیده حسینی)
شنبه‌ها با شعر (شعری از منیره پرورش)
شعری از الهام مهران‌فر
1 min read
1 min read
موارد بیشتر
فصلنامۀ بین‌المللی ماه‌گرفتگی سال سوم/ شمارۀ دهم/ تابستان ۱۴۰۴(بخش شعر به کوشش دبیر شعر سمیه جلالی)
بخش شعر: شعری از سعیده محمدی(فصلنامۀ بین‌المللی ماه‌گرفتگی سال سوم/ شمارۀ نهم/بهار ۱۴۰۴)
بخش شعر: شعری از آرزو رنجبر(فصلنامۀ بین‌المللی ماه‌گرفتگی سال سوم/ شمارۀ نهم/بهار ۱۴۰۴)